Εκείνοι που υποφέρουν από ανίατες αρρώστιες και περιμένουν μέσα σε αφόρητους πόνους το θάνατο, υπομένοντας τον αδιέξοδο ιατρικό καταναγκασμό, προβληματίζονται οδυνηρά για τις προτεραιότητες της ελληνικής πολιτικής τάξης: πώς είναι δυνατό να ικανοποιείται νομοθετικά κατά προτεραιότητα το αίτημα μέρους της κοινωνίας για ισότητα στο γάμο των ομοφύλων και παράλληλα να υπάρχει πείσμων άρνηση στην απαίτηση πολλών από αυτούς που υποφέρουν χωρίς ελπίδα, για το δικαίωμα σε έναν αξιοπρεπή θάνατο, μέσω της υποβοήθησης στον τερματισμό του βίου; Ποια αξιακή ατζέντα μπορεί να δικαιολογεί κάτι τέτοιο;
Πράγματι, η κυβέρνηση έσπευσε πρόθυμα να αναλώσει πολιτικό κεφάλαιο προκειμένου να θεσπίσει το γάμο των ομοφύλων, παρά την αντίθεση μιας συντηρητικής (και σε αρκετές περιπτώσεις, άκρως αντιδραστικής) Εκκλησίας, αλλά απορρίπτει τις κραυγές για λύτρωση όσων θέλουν να επιλέξουν τον αξιοπρεπή θάνατο από μια αναξιοπρεπή ζωή χωρίς ελπίδα.
Κάποιοι ίσως θεωρήσουν βέβηλο το συσχετισμό. Ας το ξανασκεφθούν πιο προσεκτικά: και τα δύο είναι ζητήματα που αναφέρονται στα, σύστοιχα στην ανθρωπιστική βάση τους, δικαιώματα των ατόμων να επιλέγουν τόσο τον τρόπο που θέλουν να ζήσουν όσο και εκείνον με τον οποίο επιθυμούν να τερματίσουν το βίο τους όταν αυτός γίνεται αδιέξοδος και οδυνηρός. Είναι και τα δύο θεμελιώδη.
Τα λογικά παράδοξα και οι ηθικές ανακολουθίες στα επιχειρήματα όσων αντιτίθενται στην υποβοηθούμενη αυτοκτονία εύκολα αποκαλύπτονται στον απροκατάληπτο ερευνητή – και είναι πολλά: Π.χ. πώς είναι δυνατό να μπορούμε να ορίζουμε τη χρήση οργάνων μας μετά το θάνατό μας, αλλά να μην ορίζουμε τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε να μας αντιμετωπίσουν σε περίπτωση ανίατης και οδυνηρής ασθένειας; Στο επίπεδο των θρησκευτικών επιχειρημάτων οι λογικές αντιφάσεις είναι τόσο κραυγαλέες ώστε να αποτελούν περισσότερο αιτία απομάκρυνσης των πιστών από το θρησκευτικό δόγμα παρά ενδυνάμωσης της πίστης τους.
Το παρόν σχόλιο γράφεται με αφορμή την τολμηρή πρωτοβουλία του Προέδρου Μακρόν να φέρει μέσα στον Απρίλιο στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση σχέδιο νόμου για την καθιέρωση – υπό αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις - του δικαιώματος στον υποβοηθούμενο τερματισμό του βίου. Η κίνηση αυτή του Γάλλου Προέδρου σήμανε την έναρξη μιας συζήτησης για το θέμα, η οποία συμπίπτει χρονικά με τη, μάλλον εύκολη πολιτικά, νομοθέτηση του γάμου των ομοφύλων στη χώρα μας. Είναι εκτός του σκοπού αλλά και της οικονομίας αυτού του σημειώματος η εμπλοκή σε αυτή τη συζήτηση, όπου θα θιγούν όλες οι πτυχές του θέματος, υπάρχουν αρμοδιότεροι για να την κάνουν.
Προς το παρόν αρκούμαστε να επισημάνουμε το στοιχειώδες και αυταπόδεικτο: κανείς δεν μπορεί να είναι επιλεκτικά προοδευτικός (με ή χωρίς εισαγωγικά) σε ένα θέμα όπως αυτό του γάμου των ομοφύλων και να κλείνει τα αυτιά του στους γόους για λύτρωση εκείνων που δεν έχουν ελπίδα. Αυτή η συζήτηση έχει αργήσει, ας την τολμήσουμε.
Η εσωτερική πολιτική ζωή «πάτησε γκάζι» μετά τις περυσινές εκλογές, ωθώντας μας στην επόμενη «πίστα». Μέσα στον καταιγισμό των εντυπώσεων, μοιάζει να μην έχουμε τη δυνατότητα να συνειδητοποιούμε τη σημασία κάποιων εξελίξεων, που όμως γίνεται οδυνηρά προφανής αν οι εξελίξεις αυτές προβληθούν σε συσχετισμό.