Φυσικά σέβομαι τις επιλογές των κομμάτων, διατηρώ ωστόσο το δικαίωμα να προβληματίζομαι για  τις διαδικασίες επιλογής των υποψηφίων αφού σε άλλα κόμματα εκλήθησαν να αποφασίσουν τα κομματικά στελέχη, σε άλλα κόμματα ουδείς εκλήθη αλλά αποφάσισαν  από μόνοι τους οι «ισχυροί» και σε άλλα κόμματα δεν μάθαμε ποιος αποφασίζει. 

Δυστυχώς, αρκετοί  δέχτηκαν να στελεχώσουν τα ευρωψηφοδέλτια χωρίς να γνωρίζουν καν τι καλούνται να κάνουν, κατά πόσο θέλουν να την κάνουν αυτή τη δύσκολη και απαιτητική δουλειά αλλά υπολόγισαν μόνο  την προβολή τους, το κύρος που απορρέει από την θέση του ευρωβουλευτού, οι υψηλές αποδοχές και τη γοητεία που απορρέει από τα ονόματα «Βρυξέλλες» και «Στρασβούργο». Άλλοι δέχτηκαν την υποψηφιότητα χωρίς να λάβουν υπ΄ όψη τους ότι από τους τόσους πολλούς  υποψηφίους, ελάχιστοι θα εκλεγούν και ότι από μια «άγονη» εκλογική διαδικασία, μένει μόνο η πίκρα.

Δεν θα μπω βέβαια σε κρίσεις προσώπων και επιλογών ή σε συγκεκριμένη ονοματολογία γιατί αν κάποιοι ήθελαν τη γνώμη μου, προφανώς θα την είχαν ζητήσει. Μένω μόνο στην «σαλατοποιημένη» διαδικασία κάποιων εγκεφάλων οι οποίοι ,μη γνωρίζοντας από μαγειρική, δέχτηκαν ( ή και επεδίωξαν) μια θέση σ αυτό το πραγματικά πρωτότυπο «παιχνίδι» . Ένα πολιτικοποιημένο παιχνίδι που παίζεται στην πλάτη του απλού ψηφοφόρου με διαδικασίες και όρους τηλεοπτικού reality ιδιότυπης μαγειρικής όπου μόνο μάγειρες δεν μαγειρεύουν αλλά οι υποψήφιοι αναμένουν οδηγίες και «σκονάκια» από παρατηρητές που θα βοηθούν στις συνταγές.

Έχουμε όλοι μας γελάσει, θυμώσει, αναρωτηθεί, εκνευριστεί  με Έλληνες και Ελληνίδες εκλεγμένους ευρωβουλευτές τα τελευταία χρόνια, μένοντας σχεδόν πάντα με το ανόητο ερώτημα «καλά, τι δουλειά είχε αυτός ( αυτή) να πάει υποψήφιος για την Ευρωβουλή;»

Προφανώς δεν φταίει το ταλαίπωρο Master Chef. Φταίνε κυρίως αυτοί που επιλέγουν αν στην ομελέτα θα βάλουν αυγά ή λεμόνια.