1. Το 2018 ο ΟΔΔΗΧ έκανε συμβάσεις ανταλλαγής επιτοκίου (swaps) για να "κλειδώσει" το κόστος εξυπηρέτησης των δανείων GLF. Έτσι, από επιτόκιο (κυμαινόμενο) Euribor 3m + 0.50%, πληρώνουμε σταθερό 0.95%+0.50% - με κάποιες προκαταβολές, δηλαδή παραπάνω από το 1.45%. Εάν παραμέναμε στο κυαμαινόμενο επιτόκιο, από το 2018 θα είχαμε καταβάλει μέχρι τέλους 2021 λιγότερα από €200 εκατ για τόκους (από τον Σεπτέμβριο του 2020 το επιτόκιο των δανείων μας ήταν αρνητικό μέχρι τον Ιανουάριο 2022). Με τα swaps καταβάλαμε κάπου €4.5 δισ! Τώρα που το Euribor 3m είναι κοντά στο 0.95% του break even - και μάλον θα το ξεπεράσει σε λίγες ημέρες - πουλάμε! Αν θέλουν στον ΟΔΔΗΧ να μεγιστοποιήσουν τη ζημιά, πρέπει να πουλήσουν γρήγορα! Το χαριτωμένο είναι πως τα swaps αίναι "αυτονομημένο προϊόν", οπότε το 1.45% θα πληρώνεται μέχρι την ωρίμανση κάποιας από τις συμβάσεις ανταλλαγής. Εν ολίγοις, δεν υπάρχει κανένα οικονομικό όφελος - ενδεχομένως μικρή πρόσθεη ζημία - από την εξαγορά δανείου GLF.
2. Θα μειωθεί το χρέος, όμως. Βεβαίως, κατά €2.65 δισ, περίπου 1.35% του ΑΕΠ. Αντί για 185% του ΑΕΠ στο τέλος 2022 θα έχουμε 183.5%. Στα σοβαρά, αυτό θα λάβουν υπ' όψιν οι επενδυτές; Αν ήθελε κανείς να μειώσει το χρέος, θα πήγαινε να αγοράσει €2.65 δισ 10ετούς ομολόγου σήμερα. Με αυτά τα λεφτά αγοράζεις ομόλογα €3.3 δισ και γλυτώνεις τόκους €46 εκατ το χρόνο μέχρι και το 2031. Γιατί δεν κάνουν αυτό; Ένας λόγος είναι "γιατί έτσι γουστάρουν". Δεύτερος λόγος είναι γιατί οι ίδιοι έχουν φροντίσει να μην υπάρχει ρευστότητα στην αγορά ομολόγων - και να θέλεις να αγοράσεις 2.5 δις δεκαετούς, δεν βρίσκεις. Βλέπετε, είχαν να υπηρετήσουν την μεγαλειώδους εμπνεύσεως πολιτική "αύξηση του scarcity value" - καρατζόχαρτα το ελληνικό χρέος.
3. Θυμάστε που την 4/4 αγοράσαμε τα υπόλοιπα των δανείων του ΔΝΤ; Για την εξαγορά χρησιμοποιήθηκαν λεφτά από το allocation της χώρας που αυξήθηκε τον Αύγουστο 2021, όπως όλων των χωρών του κόσμου - τότε ντε που ο τριαλαρά-τριαλαρό ΥΠΟΙΚ έλεγε πως πάμε τόσο καλά που δανείζουμε το ΔΝΤ. Η ιστορία με το allocation είναι (σχηματικά): όσα από τα χρήματα δεν αναλίσκονται έχουν μηδενικό τόκο, αυτά που ξοδεύονται τοκίζονται (κυμαινόμενα) με το επιτόκιο SDR του ΔΝΤ. Τον Αύγουστο 2021 το επιτόκιο ήταν 0.05%, σήμερα είναι 1.63%. Τι έγινε, δηλαδή; Αγοράσαμε τα δάνεια για να γλυτώσουμε κάπου €30 εκατ (συνολικά) σε τόκους και καταλήγουμε να πληρώνουμε €33 εκατ ΤΟ ΧΡΟΝΟ (και βλέπουμε) ενώ δεν χρωστάμε πια! Η αλήθεια είναι πως πληρώνουμε €47 εκατ το χρόνο, το ένα τρίτο περίπου όμως είναι "φέσι Βαρουφάκη" από το 2015.
4. Έχουμε ένα σκασμό διαθέσιμα. Τον Ιούλιο κάπου €39 δισ. Όμως, για να δείχνει αυτά τα 39 ο ΥΠΟΙΚ έχει δανειστεί €44 δισ από τους φορείς του δημοσίου σε repos. Τα €15.7 δισ του σκληρού μαξιλαριού πού να είναι άραγε; Τα €1 δισ του υπολοίπου του allocation ΔΝΤ, πού να είναι; Αυτό μας λέει πως κάπου €22 δισ (θα έλεγα τουλάχιστον τόσα για να μην πω "πολύ περισσότερα") από τα διαθέσιμα των φορέων του δημοσίου έχουν πάει υπέρ πατρίδος - να καλύψουν μόνιμες ανάγκες του ΥΠΟΙΚ. Πάλι οι φορείς θα αγοράσουν χρέος, για να μην υπάρχει οικονομικό όφελος!
Για να βγει το 2022, ο ΥΠΟΙΚ προέβλεπε €18.6 να καλυφθούν από δανεισμό και τα διαθέσιμα (12 και 6.6 δια, αντιστοίχως). Με τον συμπληρωματικό προϋπολογισμό τα 18 έχουν γίνει €21 δισ - και βλέπουμε. Οι αγορές δύσκολα θα στέρξουν, οπότε μάλλον θα μείνουμε στα μέχρι τώρα €7 δισ (αντί για 12 - παρά τις διαρροές για 10 δισ). Η εκτέλεση του προϋπολογισμού μέχρι και Ιούλιο δείχνει ταμειακό έλλειμμα €6.5 δισ. Ό,τι κι αν είναι αυτό που λέμε "μαξιλάρι διαθεσίμων" δεν είναι τα καρβέλια του Ιησού. Αφήστε που κάπου €7 δισ από τα διαθέσιμα είναι τα εισέτι αδιάθετα κεφάλαια του Ταμείου Ανάκαμψης.
Τα δε διαθέσιμα μας κοστίζουν ένα σκασμό λεφτά για να τα έχουμε: τόκοι του σκληρού μαξιλαριού των €15.7 δισ, τόκοι ΔΝΤ (που δεν εμφανίζονται καν ως τόκοι), τόκοι δανείων RRF, τόκοι repos.
Με τη διαχείριση του ΟΔΔΗΧ είναι να πιάνεις την κοιλιά σου από τα γέλια. Δεν την πιάνεις όμως γιατί τα πληρώνεις εσύ. Αυτοί το μόνο που κάνουν είναι να μπουρδολογούν στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού για "βέλτιστη διαχείριση διαθεσίμων".
