Τίποτε όμως δεν είναι τυχαίο.

Σε μία περίοδο κατά την οποία η κυβέρνηση αναζητεί νέους μύθους και νέα τεχνάσματα, στο στόχαστρο των προπαγανδιστικών μηχανισμών της τίθενται πρόσωπα που έχουν προσφέρει στην Ελλάδα πολύ περισσότερα από όλους μαζί τους δήθεν αγωνιστές της παρέας που έχει κάνει κατάληψη στο Μέγαρο Μαξίμου.

Όπως για παράδειγμα τον Πύρρο Δήμα, ο οποίος κατηγορήθηκε προσφάτως από αρθρογράφο της Αυγής ότι δεν ήταν στην ουσία αθλητής, αλλά ένας επαγγελματίας κυνηγός μεταλλίων που αγωνιζόταν κάθε τέσσερα χρόνια.

Ο λόγος βέβαια για όλα αυτά ήταν πως ο Δήμας πολιτεύθηκε με το ΠΑΣΟΚ.

Για την Ιστορία ο Δήμας, όσο και αν σπανίως είχε μία ουσιαστική παρέμβαση στην Βουλή, ήταν ο μοναδικός που όταν χρειάστηκε απάντησε στον τσαμπουκά της Χρυσής Αυγής, με τον τρόπο που χρειαζόταν εντός κοινοβουλίου. Απλώς σηκώθηκε από τη θέση του και τους «συνέστησε» να καθήσουν στη γωνιά τους. Και οι Χρυσαυγίτες λούφαξαν.

Οι αντιπαραβολές αυτές μεταξύ αθλητισμού και πολιτικής δείχνουν ότι η σημερινή κυβέρνηση αισθάνεται πραγματικά ξένη σε ένα περιβάλλον όπου η προσωπική επιτυχία δεν είναι αποτέλεσμα κρατικού και κομματικού πατροναρίσματος, αλλά προσπάθειας, επιμονής, μεθοδικότητας και… αποτυχίας. Την οποία πρέπει να βιώσεις και είτε να γίνεις καλύτερος, είτε να κατανοήσεις ότι δεν «το’ χεις». 

Αισθάνεται αμήχανη η σημερινή παρέα που κάνει ότι κυβερνά, όταν κάποιος διακριθεί και ξεχωρίσει χωρίς να είναι «κτήμα όλου του λαού».

Φοβάται κατά βάθος ότι το πρότυπο της επίπονης προσπάθειας και της ευθύτητας απειλεί τα πολιτικά κατασκευάσματα της δήθεν διαπραγμάτευσης με τα χαμόγελα και του διαρκούς μυθεύματος της Ελλάδας που αδικείται, γκρινιάζει και ανακαλύπτει θεωρίες συνωμοσίας.

Θα ήταν όλα αυτά απολύτως τετριμμένα, αν η χώρα βρισκόταν σε άλλες συνθήκες. Ηταν άλλωστε πάντοτε αυτονόητο ότι οι αθλητές προσφέρουν καλύτερα πρότυπα από τους πολιτικούς, από κάθε άποψη.

Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με αυτό το άτιμο, το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς…