Η Ελλάδα έγινε κρατική οντότητα με δάνεια. Άρα το ελληνικό κράτος γεννήθηκε με χρέη. Γιατί παραμένουμε ως χώρα εν ζωή συνεχώς με δάνεια; Αυτό οφείλεται σε δύο βασικώς λόγους: Πρώτον δεν θελήσαμε να οργανωθούμε ως κράτος, γεγονός που θα συντελούσε στην καλύτερη λειτουργία του και, άρα και στην καλύτερη οικονομική διαχείριση και εξέλιξη των δημοσίων οικονομικών. Δεύτερον διότι όλα τα ογκώδη ποσά που εισέρευσαν είτε ως δάνεια είτε, στα πολύ κατοπινά χρόνια, ως κοινοτικές επιδοτήσεις και ενισχύσεις πήγαν είτε σε έργα βιτρίνας στο πλαίσιο ενός άκρατου λαϊκισμού είτε σε επιδέξιες δημόσιες και ιδιωτικές τσέπες.
Όπως γράφει στο πολύ εμπεριστατωμένο βιβλίο του «Νομισματικός Πόλεμος», στο οποίο εξηγεί τα αίτια των κρατικών χρεοκοπιών διεθνώς, ο Γιώργος Ηλιόπουλος, χρηματιστηριακός αναλυτής και σύμβουλος εισηγμένων εταιριών, η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει 6 φορές, το οποίο ασφαλώς και δεν είναι παρηγορητικό επειδή η ορίζουσα την δανειακή μας ανάσα Γερμανία έχει χρεοκοπήσει επτά, συνοπολογιζομένων στις δύο χρεοκοπίες του ομοσπονδιακού κράτος και άλλες πέντε των κρατιδίων της. Σύμφωνα με παρατήρηση του συγγραφέα «η νέα χρεοκοπία της Ελλάδας το 2010 δεν αποτελεί παράδοξο φαινόμενο για τους ανθρώπους που μελετούν προσεχτικά την οικονομική εξέλιξη των διαφόρων χωρών».
Αναφερόμενοι προλογικώς στα αίτια του γεγονότος ότι η Ελλάδα ζει με δανεικά αναφερθήκαμε και στο λαϊκισμό. Ο λαίκισμός των πρώτων απελευθερωτικών χρόνων συνίστατο στις εμφύλιες συρράξεις οι οποίες οδηγούσαν με την κατασπατάληση των δανείων στην αδυναμία, στη συνέχεια, αποπληρωμής τους. Και άρα στην χρεοκοπία. Και για να μη βαυκαλιζόμαστε, οι Προστάτιδες Δυνάμεις κατέστρεψαν τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο στο Ναυαρίνο, όχι τόσο για την εξασφάλιση της ελληνικής ανεξαρτησίας, αλλά για τη διάσωση των τραπεζιτών του Λονδίνου που μας είχαν δανείσει. Σε απλά ελληνικά, κοντά στον βασιλικό ποτίστηκε και η γλάστρα.
Οπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει στο βιβλίο «Νομισματικός Πόλεμος» υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ των όρων της δανειοδότησης της χώρας κατά τον 19ο αιώνα και του περιεχομένου των σημερινών Μνημονίων. Λ.χ. όπως έχει τεθεί όρος στο πρώτο Μνημόνιο να μη λάβει η χώρα δάνειο από άλλες χώρες πέραν των δανείων που παίρνει από την ΕΕ και το ΔΝΤ, έτσι και το 1832 είχε απαγορευθεί στη χώρα να να δανείζεται από το εξωτερικό για 53 χρόνια.
Ο επίλογος του συγγραφέως στο βιβλίο του είναι όντως αποκαρδιωτικός για την σημερινή ελληνική πραγματικότητα. «Αξίζει να προσεχθεί, καταλήγει, ότι στη χρεοκοπία του 1893 και του 1932 το χρέος αντιπροσωπεύει, όπως και το 2010, το 150% του ΑΕΠ, ενώ και πολλά άλλα στοιχεία των υπόλοιπων χρεοκοπιών, όπως το μνημόνιο του 1843, τα διάφορα μέτρα ή ελλείμματα σχεδόν ταυτίζονται με τα ανάλογα που αναδύονται μετά το 2010. Όμως ενώ ο υπερδανεισμός της Ελλάδας και οι πολεμικές περιπέτειες που καταλήγουν στις πέντε προηγούμενες χρεοκοπίες της πυροδοτούνται από τα κίνητρα του αλυτρωτισμού, της Μεγάλης Ιδέας και της αγωνιώδους προσπάθειας να προσεγγίσει η χώρα το μέσο ευρωπαίκό επίπεδο, ο σύγχρονος (υπερδανεισμός) οφείλεται δυστυχώς σε ταπεινά και προσβλητικά, για την αξιοπρέπεια της χώρας, ελατήρια...»!