Έτσι αντιδρούν αρκετοί πολίτες της Ευρώπης απέναντι μας, δείχνοντας μια συμπάθεια στα όσα βιώνουμε. Βέβαια, οι κακές επιδόσεις της χώρας αντανακλώνται ακόμη και σε εμάς τους ίδιους σε διάφορους χώρους και ιδιαίτερα σε εκείνους της εργασίας. Πράγματι, σε αρκετές περιπτώσεις προσφοράς εργασίας στο εξωτερικό, διαπιστώνεται εδώ και καιρό, ότι προτιμώνται άλλες εθνότητες στη θέση μας.
Και ενώ ο οίκτος απέναντι μας είναι συνήθης πια, οι πολιτικοί της χώρας αντιμετωπίζουν ένα άλλο κλίμα στις συναντήσεις με τους ομολόγους τους. Εκεί η  επιθετικότητα και η ειρωνεία κυριαρχούν, παρά τα όποια συγχαρητήρια για τις επιδόσεις μας ή για οτιδήποτε άλλο προτείνουμε. Αυτό τουλάχιστον κυκλοφορεί ανάμεσα σε Έλληνες, που εργάζονται στα θεσμικά όργανα της ΕΕ.
Ο λόγος που ερμηνεύει τα ανωτέρω είναι απλός: Αδυνατούν οι εταίροι μας να κατανοήσουν την έκταση της ασυνεννοησίας, που διακρίνει τον πολιτικό μας κόσμο, κατά το χρόνο όπου η εθνική οικονομία καταρρέει.
Αποτελεί ίσως μοναδικό φαινόμενο στους κόλπους της ΕΕ, η αδυναμία εύρεσης μιας κοινής γλώσσας ανάμεσα τουλάχιστον στην κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο.
Η αιτία της μη συναίνεσης είναι απλή: Θεωρούν αμφότεροι ότι πρεσβεύουν την πάσα αλήθεια με τα όσα υποστηρίζουν!. Έτσι οι έμμονες ιδέες αντικαθιστούν τον απαραίτητο εκείνο διάλογο, που αναμφίβολα θα κατέληγε σε αρκετά σημεία τομής ανάμεσα στα μέτρα πολιτικής που προτείνονται εκατέρωθεν.
Έχει δημιουργηθεί η αίσθηση στις Βρυξέλλες, ότι οι Έλληνες πολιτικοί που επισκέπτονται τη βελγική πρωτεύουσα είτε κλείνουν τα αφτιά τους στα όσα με ιδιαίτερη ευθύτητα τους διαμηνύουν αρχηγοί κρατών ή άλλοι αξιωματούχοι είτε είναι πλήρως αποσυνδεδεμένοι με το εκεί περιβάλλον. Οπότε εύλογα η ειρωνεία έπεται μιας επιθετικής συμπεριφοράς, όταν διαπιστώνουν οι υπόλοιποι εικοσιέξι, ότι οι όποιες νουθεσίες για το αυτονόητο πάνε στο βρόντο.