Βέβαια το σύνδρομο του να φύγει κανείς με γεμάτο ρεζερβουάρ δεν είναι η λύση για τη διαχείριση των όντως υψηλών τιμών σε πολλές περιοχές της χώρας, κύρια 17 νησιωτικές όπως έχει εντοπίσει η ΡΑΕ. Όπως και η επιβολή πλαφόν που συχνά δημιουργεί στρεβλώσεις.

Λύση είναι να χαραχθεί μια συγκροτημένη πολιτική, μέρος μιας νησιωτικής πολιτικής, που θα προσφέρει λύσεις στο κόστος μεταφοράς των καυσίμων στα νησιά. Άλλωστε πέρα από τους ταξιδιώτες είναι οι τοπικές κοινωνίες που πληρώνουν το τίμημα των ακριβών καυσίμων, ειδικά μετά την απάλειψη των μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ σε πολλές περιοχές.

Το μεταφορικό ισοδύναμο είναι μια σημαντική πρωτοβουλία όμως δεν επαρκεί για την αγορά των καυσίμων που έχει έντονα χαρακτηριστικά εποχικότητας. Κάποτε, όπως αναφέρουν οι παράγοντες του κλάδου υπήρχε ένας ειδικός κρατικός λογαριασμός, ο οποίος λειτουργούσε ως «μαξιλάρι» που αντιστάθμιζε κάπως το μεταφορικό κόστος, που είναι υψηλό αν δει κανείς της διασπορά των νησιών. Σύμφωνα με παράγοντες της αγοράς το «Δημόσιο από τον Οκτώβριο του 2015 έχει καταργήσει την επιδότηση, συνεχίζει, όμως, να εισπράττει κάτω από άλλη ονομασία την εισφορά αυτή. Δηλαδή, εισπράττει χωρίς πλέον να αποδίδει. Αυτό έχει αυξήσει αντίστοιχα το πραγματικό κόστος μεταφοράς και η αύξηση έχει πλέον περάσει προφανώς στην αντλία».  Σε αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει γίνουν διορθώσεις και να επιστρέψει η επιδότηση στον κουμπαρά στήριξης των νησιών. Να αναζητηθεί μια λύση, συνεπώς, μαζί με την αποκλιμάκωση των φόρων αλλά και της αντιμετώπιση του λαθρεμπορίου που έχει οδηγήσει τη νόμιμη αγορά να έχει απολέσει το 40% της κατανάλωσης τα χρόνια της κρίσης.