Ποια είναι όμως η πολιτική ευθύνη, αν θέλουμε να την εξηγήσουμε; Είναι ότι η πολιτική ηγεσία και οι υπηρεσίες δεν κατάφεραν ούτε να αποτρέψουν, ούτε να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις πυρκαγιές. Η πολιτική ευθύνη τελικά ερμηνεύεται σε ευθύνη κακής δημόσιας διοίκησης. Το κοινό σημείο σε όλα τα δράματα που ζούμε κάθε τόσο είναι η αναποτελεσματική δημόσια διοίκηση και σε επίπεδο υπηρεσιών και σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας.
Πάρτε για παράδειγμα όλα όσα συνέβησαν επί αυτής της κυβέρνησης και τη φόρτωσαν πολιτικές ευθύνες. Συγκρούστηκαν στα Τέμπη δυο τρένα που βρέθηκαν κατά λάθος στην ίδια γραμμή και σκοτώθηκαν δεκάδες νέοι. Κανείς δεν πήρε χαμπάρι ότι τα τρένα είναι στην ίδια γραμμή, ούτε οι μηχανοδηγοί, ούτε οι σταθμάρχες, ούτε οι επόπτες και κανένα πρωτόκολλο ασφαλείας δεν τηρήθηκε. Την πολιτική ευθύνη την έχει η κυβέρνηση γιατί η διοίκηση που διόρισε δεν έκανε τη δουλειά της. Μπήκαν 150 Κροάτες χούλιγκαν από τα σύνορα, διέσχισαν όλη τη χώρα, έφθασαν στο γήπεδο της ΑΕΚ πλάκωσαν στο ξύλο όποιον βρήκαν και σκότωσαν ένα νέο. Η Αστυνομία τους “παρακολουθούσε διακριτικά” σε όλη την πορεία τους και παρενέβη αφού άρχισαν την επίθεση. Προφανώς ήταν αργά. Την πολιτική ευθύνη την έχει η κυβέρνηση γιατί η δημόσια διοίκηση που διόρισε δεν έκανε τη δουλειά της. Κάθε χρόνο έχουμε δολοφονίες από διάφορες μαφίες που δρουν ανεξέλεγκτα, κάθε χρόνο έχουμε βίαια επεισόδια και καταστροφές περιουσιών από γνωστούς - αγνώστους. Τους ξέρει η αστυνομία τους μαφιόζους, όπως ξέρει και τους χούλιγκαν, όπως ξέρει και τους γνωστούς αγνώστους. Και η δικαιοσύνη τους ξέρει και νόμοι υπάρχουν - περισσότεροι από όσους χρειάζεται ένα ευνομούμενο κράτος. Την πολιτική ευθύνη όμως την έχει η κυβέρνηση γιατί η δημόσια διοίκηση την οποία επέλεξε δεν έκανε τη δουλειά της.
Γνωρίζει επίσης η πυροσβεστική ότι το δίμηνο Ιουλίου - Αυγούστου θα καεί η χώρα από τη ζέστη, τα κωνοφόρα δάση, τους εμπρησμούς και τα μελτέμια. Γνωρίζουμε επίσης ότι κάθε χρόνο, μια βαριά νεροποντή θα πνίξει κάποιες πολύ συγκεκριμένες περιοχές.
Τα ξέρουμε όλα διότι όλα επαναλαμβάνονται διαρκώς, είναι σαν φυσικός κύκλος, είναι σαν ετήσιο πρόγραμμα. Και τα αφήνουμε να συμβούν.
Μετά, ψάχνουμε πολιτικές ευθύνες τις οποίες τις βρίσκουμε (δεν είναι και δύσκολο, φταίει η εκάστοτε κυβέρνηση) και τον επόμενο χρόνο ξαναγίνονται τα ίδια ακριβώς. Την πολιτική ευθύνη λοιπόν τώρα την έχει αυτή η κυβέρνηση. Πριν την είχε η προηγούμενη. Μετά θα την έχει η επόμενη. Και λοιπόν; Τι κοινό έχουν όλες αυτές οι κυβερνήσεις; Πολύ κακή δημόσια διοίκηση.
Είναι φως φανάρι ότι κάτι δεν πάει καλά σε σχέση με την διοίκηση της χώρας. Και το πρόβλημα ξεκινάει από πάνω, δηλαδή από τα πολιτικά κόμματα και φτάνει μέχρι τη βάση της πυραμίδας της δημόσιας διοίκησης. Τα πολιτικά κόμματα δεν συμφωνούν στο που πρέπει να πάει η χώρα, δεν συμφωνούν σε ένα εθνικό στόχο ούτε φυσικά σε ένα πλάνο για να τον πετύχουμε. Ενδεχομένως δεν συμφωνούν, διότι αν συμφωνούσαν, οι κυβερνήσεις θα κρίνονταν με βάση την αποτελεσματικότητα τους. Και αυτό θέλουν να το αποφύγουν οι πολιτικοί, προτιμούν να κονταροχτυπιούνται με τις κομματικές ταμπέλες τους, δεξιές και αριστερές, οπότε τελικά αξιολόγηση με βάση την αποτελεσματικότητα δεν υπάρχει. Και φυσικά φροντίζουν να μην αξιολογείται ούτε η δημόσια διοίκηση. Διότι για αυτούς, σημασία έχει να παραμένουν τη θέση τους ισχυροί και ετοιμοπόλεμοι οι κομματικοί στρατοί. Αν οι στρατοί αυτοί λειτουργούν σωστά, μπράβο τους, αν όχι, δεν πειράζει και οι άλλοι τα ίδια χάλια ήταν.
Και έτσι μένουμε διαρκώς στα ίδια χάλια, επιβεβαιώνοντας τον γέρο του Μοριά, τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, που είχε πει τότε, “αυτό το δοβλέτι, ούτε σιάνει, ούτε χαλάει”.
Είδε δίκιο. Μένουμε στα ίδια χάλια και κάθε φορά που μας συμβαίνει κάτι, αναρωτιόμαστε έκπληκτοι: “Μα είναι δυνατόν;”
Πώς θα μπορούσε να αλλάξει αυτή η κατάσταση;
Καταρχήν εμείς όλοι, να ξεφύγουμε από το καθεστώς της σύγχρονης μυθολογίας μας. Ζούμε σε ένα μύθο, ότι είμαστε καταπληκτικοί, ότι τα ξέρουμε όλα, ότι πάμε πολύ καλά. Μέχρι και σλόγκαν το κάναμε, για να προσελκύσουμε τουρίστες: “Ζήσε το μύθο σου στην Ελλάδα”. Εμείς ζούμε στην αχλή του μύθου μονίμως και ξαφνικά συμβαίνει κάτι και μας προσγειώνει απότομα στα κράσπεδα της πραγματικότητας. Καιγόμαστε, σκοτωνόμαστε, καταρρέουμε, πάντα έκπληκτοι.
Δεύτερον πρέπει τα κόμματα να συμφωνήσουν σε εθνικούς στόχους και στο πλάνο για την επίτευξη τους. Όπως αποδείχτηκε με το σύστημα ράβε - ξήλωνε (αλλαγές προσώπων, υπουργών, διοικητών κλπ) το πρόβλημα δε λύνεται. Το κακό συμβαίνει ανεξαρτήτως κυβερνήσεως και καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει, επειδή ο κρατικός μηχανισμός δεν λειτουργεί. Για να λειτουργήσει όμως πρέπει να χτιστεί σωστά από την αρχή με σύστημα και αξιοκρατικά κριτήρια και όχι με κομματικές επιλογές προσώπων και κινήσεις εντυπωσιασμού.
Τρίτον πρέπει να υπάρχει αξιολόγηση τόσο της δημόσιας διοίκησης όσο και του πολιτικού προσωπικού με βάση την αποτελεσματικότητα τους.
Και επειδή αυτά δεν γίνονται και μάλλον δεν θα γίνουν, εμείς θα συνεχίσουμε να ζούμε το μύθο μας μέχρι να ξανασπάσουμε τα μούτρα μας, οι πολιτικοί μας θα συνεχίσουν να τσακώνονται για την ιδεολογική ταμπέλα και η δημόσια διοίκηση θα παραμένει …ατάραχη.
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr