Μετά από όσα έχουν ακουστεί τις τελευταίες εβδομάδες λοιπόν, αν ζούσαμε σε μία κανονική χώρα, οι πολίτες θα έπρεπε να μιμηθούν τους πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος “Περί Φωτίσεως”, του νομπελίστα συγγραφέα Ζοζέ Σαραμάγκου και να τους “μαυρίσουν” όλους: δηλαδή τον πρωθυπουργό που τάζει επιδόματα, εν μέσω προεκλογικής περιόδου, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που υπόσχεται ότι θα μηδενίσει το έλλειμμα σε 18 μήνες και τα κόμματα της αριστεράς που συντάσσονται ανερυθρίαστα με τους Financial Times, προτείνοντας τη χρεοκοπία της Ελλάδας και την έξοδο από το ευρώ (με άλλα λόγια, τη μείωση του εθνικού μας πλούτου κατά 50% τουλάχιστον εν μία νυκτί). Επειδή όμως δεν ζούμε σε μία κανονική χώρα και οι πολίτες είμαστε σε μεγάλο βαθμό συνυπεύθυνοι για το χάλι μας, αφού τόσα χρόνια ψηφίζαμε εκείνους που μας βόλευε, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να δούμε πιο είναι το διακύβευμα των εκλογών. Γιατί στο μυθιστόρημα του Σαραμάγκου, το 80% των ψηφοφόρων ψηφίζουν λευκό, αποδοκιμάζοντας έτσι την κατάντια του πολιτικού συστήματος. Στην ελληνική περίπτωση όμως, μία τέτοια επιλογή δεν οδηγεί πουθενά, τουλάχιστον στη δεδομένη χρονική συγκυρία.

Το διακύβευμα των εκλογών λοιπόν, μιλώντας πάντα για το επίπεδο των περιφερειών (οι δήμοι είναι άλλη ιστορία), είναι καθαρά πολιτικό, εξ ου και ήταν άστοχη η προσπάθεια του κ. Παπανδρέου να προσπαθήσει να δώσει αμιγώς αυτοδιοικητικό χαρακτήρα στην αναμέτρηση. Σήμερα το βράδυ, στη διακαναλική συνέντευξη για την οικονομία, ο πρωθυπουργός έχει μία τελευταία ευκαιρία να το παραδεχθεί και να σηκώσει επιτέλους με αποφασιστικότητα το γάντι που του πετάει ο κ. Σαμαράς. Να εξηγήσει χωρίς περιστροφές στους πολίτες ότι αν τον αποδοκιμάσουν μαζικά στις κάλπες, τότε δεν θα μπορεί πλέον να κυβερνήσει, αφού στο εσωτερικό της κοινοβουλευτικής ομάδας θα αρχίσουν τα “μπαϊράκια” του κάθε πικραμένου και ο κ. Δημαράς (!) θα αναδειχθεί σε μείζονα πολιτική δύναμη. Να ξεκαθαρίσει επίσης ότι χωρίς την πλειοψηφία των περιφερειών δεν θα έχει την απαραίτητη πολιτική νομιμοποίηση για να επιβάλλει τις θεσμικές και διαρθρωτικές αλλαγές που θεωρεί ο ίδιος (όχι ο μπαμπούλας του ΔΝΤ και η Ε.Ε) ότι είναι απαραίτητες για τη χώρα και οι οποίες περιγράφονται με σαφήνεια στο Μνημόνιο. Να υπογραμμίσει ότι χωρίς δημοσιονομική εξυγίανση, η Ελλάδα ούτε θα μπορέσει ποτέ να μπει σε τροχιά ανάπτυξης, ούτε θα έχει διαπραγματευτική ισχύ για να συζητήσει την επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής των δανείων της προς τους εταίρους της. Να επαναλάβει ότι βρισκόμαστε σε κατάσταση πολιορκίας και ότι στις πολιορκίες υποφέρουν όλοι – οι ιδιωτικοί υπάλληλοι που χάνουν τις δουλειές τους, οι δημόσιοι υπάλληλοι που χάνουν τα δώρα και τα επιδόματά τους, οι επιχειρήσεις που πληρώνουν τη μία έκτακτη εισφορά πίσω από την άλλη, κ.λπ. Εξ ου και η εξαγγελία παροχής επιδόματος προς τους συνταξιούχους ήταν κάτι πρόωρο που δεν θα ξανασυμβεί, τουλάχιστον μέχρι να τελειώσει η περίοδος προσαρμογής. Τέλος, ο πρωθυπουργός θα πρέπει διαμηνύσει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι αν οι Έλληνες πολίτες δεν πειστούν με όσα τους είπε και ψηφίσουν Δημαρά και Ψωμιάδη, τότε ο ίδιος θα προκηρύξει εκλογές με λίστα βουλευτών που συμμερίζονται τις απόψεις του (καθώς δεν έχει παρέλθει 18μηνο από τις προηγούμενες) και όποιος θέλει, ας αναλάβει τις ευθύνες του. Αν οι πολίτες έχουν όλα τα δεδομένα μπροστά τους, τότε επαφίεται στην κρίση τους να επιλέξουν τι θα πράξουν. Ας αναλάβουν να βγάλουν τη χώρα από το Μνημόνιο ο κ. Σαμαράς και η κυρία Παπαρήγα (ούτως ή άλλως, περίπου τα ίδια λένε)...

Αν γίνουν όλα αυτά σήμερα, τότε μπορεί και να μιλάμε αύριο και περί φωτίσεως του κ. Παπανδρέου. Αν όχι, η κυβέρνηση θα καταδικαστεί σε αργή φθορά και σε όχι και τόσο αργό θάνατο...