Τίποτα από όλα αυτά, δυστυχώς, δεν συνέβη. Τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, όλα δείχνουν ότι δεν γλιτώνουμε την παρωδία του δημοψηφίσματος. Ενός δημοψηφίσματος που η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δεν αφορά τη θέση μας στην ευρωζώνη, ενώ όλοι οι ευρωπαίοι ηγέτες και οι θεσμικοί παράγοντες μάς προειδοποιούν με δημόσιες δηλώσεις τους για το αντίθετο. Ενός δημοψηφίσματος όχι για κρίσιμο εθνικό θέμα αλλά για δημοσιονομικούς λόγους – σε ευθεία αντίθεση με το Σύνταγμα που το απαγορεύει ρητώς (άρθρο 44, παράγραφος 2).

Από τον Μάιο του 2010, που η Ελλάδα υπέκυψε στα χρόνια τραύματά της, γιατί το χρέος την αφάνισε, τα ελλείμματά της ξέφυγαν τελείως και κανείς πλέον δεν ήταν διατεθειμένος να τα χρηματοδοτεί, ζούμε έναν επικοινωνιακό πόλεμο. Όσοι ξέραμε την αλήθεια, ότι το Μνημόνιο το έφερε η δική μας χρεοκοπία και κανένας άλλος, φοβόμασταν να μιλήσουμε… Ακούγαμε για γερμανοτσολιάδες, προδότες, κρεμάλες, Τσολάκογλου, τοκογλύφους και άλλα παρόμοια ευφάνταστα, με… παροιμιώδη υπομονή! Καταλαβαίναμε ότι τα περιοριστικά μέτρα, αν και αναγκαία, ήταν άκρως επαχθή και ήταν αναπόφευκτο να έχουν δηλητηριάσει το δημόσιο διάλογο με ανορθολογισμούς και υπερβολές…

Ο κόμπος, όμως, έφτασε στο χτένι! Η λαϊκιστική σύμπραξη των νεοκομμουνιστών με τους εθνικιστές τα έκανε… περιττώματα! Και υπογράφω ανενδοίαστα τη συγκεκριμένη βαριά έκφραση, στην οποία εγώ και χιλιάδες άλλοι ορθολογιστές και αναγνώστες των μεγεθών της οικονομίας δεν είμαστε συνηθισμένοι, αλλά πλέον μας εξωθούν!

Σε πέντε μόλις μήνες αυτή η κυβέρνηση “κατάφερε”:

• Να επαναφέρει το τοξικό νέφος του GREXIT πάνω από την ελληνική οικονομία, σε όλο τον διεθνή Τύπο, την επενδυτική κοινότητα και όπου γίνεται λόγος για την Ελλάδα, παραλύοντας κάθε οικονομική δραστηριότητα με μια νομισματική αβεβαιότητα που θέλαμε να πιστεύουμε ότι είχε πλέον εκλείψει, με θυσίες, κόπο και χρόνο, από το 2012.
• Να μετατρέψει τη βέβαιη ανάπτυξη για το 2015 (στο τέλος του 2014 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προέβλεπε +2,5%!) σε στασιμότητα και, πιθανότητα, σε ύφεση, αντιστρέφοντας την τάση αποκλιμάκωσης της ανεργίας.
• Να πολλαπλασιάσει τα απαιτούμενα μέτρα για την επίτευξη του στόχου για το φετινό πρωτογενές πλεόνασμα, λόγω της ναρκοθέτησης μιας βέβαιης ανάπτυξης με πολύμηνες, αλλά άκαρπες, διαπραγματεύσεις. Διαπραγματεύσεις τις οποίες επέβαλε στη χώρα, αφού πρώτα την έσυρε σε πρόωρες εκλογές κατά παράβαση της ουσίας του Συντάγματος. Εκλογές που κέρδισε με ένα πρόγραμμα δαπανών, το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το οποίο δεν ήταν ποτέ εφαρμόσιμο… (Χωρίς κανένα μέτρο, το πρωτογενές πλεόνασμα για το 2015 προβλεπόταν στο 1,5% του ΑΕΠ το Νοέμβριο του προηγούμενου χρόνου από την τρόικα. Η ίδια εκτίμηση, λίγο πριν την προκήρυξη του δημοψηφίσματος, έχει μετατραπεί σε πρωτογενές… έλλειμμα 0,7% του ΑΕΠ!)
• Όχι μόνο να μην εφαρμόσει καμία διαρθρωτική μεταρρύθμιση στη σοβιετικού τύπου ελληνική οικονομία, αλλά και να “ξηλώσει” τις λίγες των προηγούμενων κυβερνήσεων, βάσει των οποίων είχαν δοθεί δάνεια στην Ελλάδα στο παρελθόν. Η επαναπρόσληψη απολυμένων από τον δημόσιο τομέα και η επιστροφή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη δεκαετία του 1980 είναι χαρακτηριστικά δείγματα γραφής…
• Να αφήσει για πέντε ολόκληρους μήνες την Ελλάδα χωρίς καμία χρηματοδότηση (δημιουργώντας δισεκατομμύρια ληξιπρόθεσμων οφειλών, μη εξυπηρετούμενων δάνειων και αποψιλώνοντας τα αποθεματικά των ταμείων), με τελικό αποτέλεσμα… καμία συμφωνία!
• Να στείλει, στο τέλος της παράτασης του προγράμματος, τον λογαριασμό της διαπραγματευτικής της αποτυχίας στους έλληνες πολίτες, με ένα δημοψήφισμα (κόστους 110 εκατομμυρίων ευρώ, σύμφωνα με την τελευταία εκτίμηση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους) όχι επί της δικής της πρότασης (που ήταν… 93% νέοι φόροι!) αλλά επί μίας που απέσυραν οι ευρωπαίοι εταίροι! (Το ότι ο συνταγματικά προβλεπόμενος ένας μήνας, για την πλήρη ενημέρωση των πολιτών πριν την κάλπη, έγινε μια εβδομάδα και το ότι το ψηφοδέλτιο προσπαθεί να υφαρπάξει την ψήφο τους τοποθετώντας πρώτα το «όχι» φαίνονται λεπτομέρειες μπροστά στα προηγούμενα…)
• Να υποχρεώσει τις τράπεζες –και το χρηματιστήριο– να κλείσουν και να βάλουν όριο στις αναλήψεις από τις αυτόματες ταμειακές μηχανές τους (στη μέση της τουριστικής περιόδου!), για να αποτρέψει τη φυγή κεφαλαίων (ήδη έχουν φύγει 35 δισεκατομμύρια ευρώ) που προκαλούν οι πολιτικές της. Ανοίγοντας μια πληγή στην εμπιστοσύνη, στην οποία εδράζεται το χρηματοπιστωτικό σύστημα, που θα απαιτήσει πολύ χρόνο για να επουλωθεί πλήρως, ακόμα κι αν οι τράπεζες ανοίξουν την προσεχή Δευτέρα...
• Να στρέψει όλους τους εταίρους μας στην Ευρωζώνη εναντίον μας, απομονώνοντας την Ελλάδα χωρίς συμμάχους, με όλους πλέον να μας προειδοποιούν ότι το «όχι» στο δημοψήφισμα θα σημάνει και την έξοδο της χώρας μας από το ενιαίο νόμισμα.

Η στάση πληρωμών προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι το προτελευταίο στάδιο… Το τελευταίο θα είναι η στάση πληρωμών για μισθούς και συντάξεις και, αναπόφευκτα, το τύπωμα νέου εγχώριου χρήματος για την πληρωμή τους, αφού –πρέπει να το εμπέδωσαν πλέον κι αυτοί– κανείς, πουθενά στον κόσμο, δεν μας δανείζει με ευνοϊκότερους όρους και καλύτερες προϋποθέσεις από τους ευρωπαίους εταίρους μας…

Αν αυτοί δεν ξέρουν τι σημαίνει το τελευταίο στάδιο, η δραχμή, εμείς ξέρουμε! Σε μια μέρα θα γίνουμε όλοι φτωχότεροι κατά 50%, γιατί τόση θα είναι (τουλάχιστον) η υποτίμηση της νέας δραχμής και η συρρίκνωση της αγοραστικής μας δύναμης. Θα υπάρξουν ελλείψεις σε τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης και καύσιμα, καθώς η Ελλάδα τα εισάγει όλα σε ευρώ. Η ανθρωπιστική κρίση, που ανέφεραν αυτοί καθ’ υπερβολήν τα τελευταία χρόνια, θα μοιάζει τότε σωστός παράδεισος. Οι μόνοι που θα κερδίσουν θα είναι όσοι έχουν βγάλει τα ευρώ τους από το τραπεζικό σύστημα, καθώς θα μπορούν τότε να αγοράσουν κάθε κινητή και ακίνητη αξία στην Ελλάδα στη μισή τιμή από τη σημερινή…

Για όλους αυτούς θα χρειαστεί να στηθούν κρεμάλες στο Σύνταγμα και να επαναληφθεί η εκτέλεση στο Γουδί, αν φτάσουμε εκεί… Αλλά δεν θα φτάσουμε! Θα τους σταματήσουμε, έστω και στο τελευταίο στάδιο! Γιατί στο δημοψήφισμα θα επιλέξουμε «όχι» στη δραχμή, «ναι» στη συμφωνία με τους ευρωπαίους εταίρους – τη μόνη που μπορεί να διατηρήσει την Ελλάδα στην Ευρώπη και τη ζώνη του ισχυρότερου νομίσματος του κόσμου…

Και ο κύριος Τσίπρας οφείλει τότε, με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, να παραιτηθεί και να παραδεχθεί ότι απέτυχε να καταφέρει αυτό που ήθελε και πιθανόν πίστευε εσφαλμένα ότι θα μπορούσε να πετύχει… Μια Ευρωζώνη α λα καρτ για την Ελλάδα. Η πολιτική ήταν, είναι και θα είναι η τέχνη του εφικτού…

Ο Στέλιος Κοντέας είναι υποψήφιος διδάκτωρ του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ακολουθήστε το reporter.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο reporter.gr