• ΓΔ: 00
  • FTSE/ΧΑ LARGE CAP0
  • FTSE ΧΑ MID CAP0
  • Τζίρος0
  • €/$ 0 €/£ 0
    BTC 0 ETH 0 XRP 0
Image on Reporter.gr
0
0
  • Nasdaq00%
  • S&P 50000%
  • CAC 4000%
  • DAX00%
  • FTSE 10000%
  • Nikkei 22500%

Σταγκος

Στην πορεία προς τις ευρωεκλογές…

Φταίει άραγε η παράδοση που θέλει τις ελληνικές κυβερνήσεις κουρασμένες και έντονα φθαρμένες  στις δεύτερες θητείες τους , ή οι πρωθυπουργοί  και το πολιτικό προσωπικό στη δεύτερη τετραετία τους  αντιλαμβάνονται πλήρως ότι η Ελλάδα είναι «μη κυβερνήσιμη χώρα», παρατούν κάθε προσπάθεια βελτίωσης και νοιάζονται μόνο να παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία με κάθε τρόπο; Η δική μου άποψη πάντως εδώ και πολλές δεκαετίες είναι ότι η  μεν χώρα είναι «μη κυβερνήσιμη» από τη σύστασή της πριν 200  χρόνια σχεδόν, η δε πολιτική τάξη  - με ελάχιστες εξαιρέσεις – όχι μόνον είναι προϊόν αυτής  της κουλτούρας, αλλά  και την αναπαράγει με αποφάσεις, συμπεριφορές  και τη βοήθεια των μήντια, ανεβάζοντάς την μάλιστα  σε ακόμη υψηλότερα επίπεδα «μη κυβερνησιμότητας». Πρόκειται για αέναη εξέλιξη προς τη συγκεκριμένη κατεύθυνση…

Πολύ φοβάμαι ότι η πολιτική τάξη της χώρας – ή τουλάχιστον αυτή που διατείνεται ότι εκπροσωπεί τους πολίτες από τη Νέα Δημοκρατία (περιλαμβανομένης)  και αριστερά, άρα τα κόμματα του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου» - δεν παίρνει χαμπάρι τι γίνεται σε αυτή τη χώρα. Και αν παίρνει χαμπάρι, ή αδυνατεί να αντιδράσει, ή δεν ενδιαφέρεται και δεν ξέρω τι είναι χειρότερο.

«Αλά γκρέκα» και τα ξένα ΑΕΙ…

Δεν γνωρίζω αν και πόσο εσείς ασχολείστε με το θέμα, αλλά εγώ ουδόλως ανησυχώ εξαιτίας της ίδρυσης και λειτουργίας μη κερδοσκοπικών ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα.

Ο κακός χαμός στη διεθνή σκηνή

Λέμε για την Ελλάδα, αλλά ενώ εδώ οι πολιτικές εξελίξεις είναι σε μεγάλο βαθμό ορατές βραχυπρόθεσμα έως και μεσοπρόθεσμα, στη διεθνή σκηνή γίνεται ο κακός χαμός και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με σχετική σιγουριά που θα κάτσει η μπίλια. Ακόμη περισσότερο, ούτε κανείς μπορεί να δει καθαρά τις συνέπειες, αν η μπίλια κάτσει εδώ ή εκεί, έτσι ή αλλιώς.

Εκδήλωση στη μνήμη του Κώστα Παπαϊωάννου τη Δευτέρα 11 Μαρτίου

Η οικογένεια, οι συνεργάτες και οι φίλοι του αξέχαστου δημοσιογράφου Κώστα Παπαϊωάννου οργανώνουν εκδήλωση για να τιμήσουν τη μνήμη του ιδρυτή της εφημερίδας «Το Ποντίκι» που ο ίδιος διηύθυνε από την έκδοσή του το 1979 ως τα μέσα του 2005. Περίοδο κατά την οποία «Το Ποντίκι», με καθοδηγητή και εμπνευστή τον Κώστα Παπαϊωάννου, έγραψε ιστορία στην ελληνική δημοσιογραφία με τα αποκαλυπτικά πολιτικά ρεπορτάζ και το σατιρικό περιεχόμενό του.

Τραγική απεικόνιση της καθημερινής πραγματικότητας «η στραβή» στα Τέμπη

Καμία αντίρρηση να λάμψει η πλήρης αλήθεια και να τιμωρηθούν από την (υποτίθεται) αδέκαστη και άξια δικαιοσύνη όσοι έχουν ευθύνες για την τραγωδία στα Τέμπη. Η σκληρή αλήθεια όμως είναι ότι αυτή «η στραβή», που σημάδεψε με τον πιο οδυνηρό τρόπο 57 οικογένειες, αποτελεί τραγική απεικόνιση μιας  καθημερινής πραγματικότητας όπως τη διαμορφώνουν σχεδόν ισομερώς η ελληνική πολιτική τάξη, οι ελληνικοί κρατικοί μηχανισμοί και η ελληνική κοινωνία. Η δική τους συμπεριφορά καθορίζει την καθημερινότητα που βιώνουμε, μόνο που εκείνη τη φορά το κόστος της γενικευμένης αβελτηρίας, ανικανότητας, ανευθυνότητας, ποικιλόμορφης διαφθοράς και ωχαδερφισμού ήταν τεράστιο σε ανθρώπινες ζωές και μάλιστα νεανικές. Δυστυχώς δε, με εξαίρεση τους χαροκαμένους γονείς και συγγενείς, όσα λέγονται και γίνονται σήμερα στη δημόσια αρένα σχετικά με αυτή τη φοβερή τραγωδία, από τις πολιτικές διαμάχες, μέχρι τις αναφορές στα μήντια και ως τις  πεζοδρομιακές εκδηλώσεις δήθεν οργής και θλίψης επιβεβαιώνουν την διαπίστωση ότι «αυτή είναι η Ελλάδα» μας και έτσι την θέλουμε! Τελεία και παύλα.

ΣΥΡΙΖΑ: Στα χέρια του Κασσελάκη ή του Τσίπρα;

Είναι δύσκολο να βρει κανείς πού παραπέμπουν όσα γίνονται στο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τους πρωταγωνιστές τους. Μοιάζει με επιθεώρηση, με δελφινάριο, με κωμωδία, με ιλαροτραγωδία, με ψυχόδραμα, με τραγωδία, με τρικυμία σε φλυτζάνι του καφέ, με όλα αυτά μαζί, ή και με τίποτα από δαύτα; Και ταυτόχρονα, αξίζει και σε ποιο βαθμό η ενασχόληση μαζί τους; Είναι διασκεδαστικό, έχει πλάκα το θέαμα, ή μήπως είναι βαρετό; Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω και πάντως δεν επιθυμώ να εμφανίζομαι ότι αντιμετωπίζω αφ’ υψηλού τις εξελίξεις στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, τυπικά τουλάχιστον, σε μία χώρα με κοινοβουλευτική δημοκρατία όπως η Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορώ να κρατηθώ και να μη πω ότι όλα αυτά που έφτασαν σε κρεσέντο με το άνοιγμα του συνεδρίου, την ξαφνική παρέμβαση Τσίπρα και την «αρχηγική» εμφάνιση Κασσελάκη, έχουν χαρακτηριστικά εντελώς «αλά γκρέκα», αλλά και με πολύ μεγάλη δόση συριζαϊκής ιδιαιτερότητας, γι’ αυτό και δεν θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά…

Μεταξωτά βρακιά και επιδέξιοι κώλοι…

Μία από τις εκδοχές που κυκλοφορούσαν για να εξηγήσουν γιατί ο Μητσοτάκης αποφάσισε στα καλά καθούμενα να δώσει προτεραιότητα στα νομοσχέδια για το γάμο των ομοφύλων και την ίδρυση «μη κερδοσκοπικών» (ό,τι και να σημαίνει αυτό) παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων στα μέρη μας, ήταν ότι το έκανε για λόγους αντιπερισπασμού. Για αποσπάσει δηλαδή την προσοχή της κοινωνίας και των μήντια από το μέτωπο της αχαλίνωτης ακρίβειας στα τρόφιμα και στη συνέχεια από την «εξέγερση» των αγροτών.

Ένας «ευχαριστημένος»… πολτός

Πρέπει να ομολογήσω ότι αισθάνομαι πολύ άσχημα που τα κείμενά μου αποπνέουν σχεδόν μόνιμα μία αίσθηση απαισιοδοξίας. Νοιώθω και ταυτόχρονα φοβάμαι ότι οι παρατηρήσεις / αναλύσεις κουράζουν και αποδιώχνουν τους όποιους αναγνώστες μου, κάτι που φυσικά δεν επιθυμώ. Από την άλλη πλευρά όμως η πραγματικότητα αυτής της χώρας δεν σ’ αφήνει ν’ αγιάσεις, αν θέλεις να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και να μην εθελοτυφλείς. Ακόμη περισσότερο, αν δεν θέλεις να ρίχνεις νερό στο μύλο των μύθων με τους οποίους έχουν μάθει να ζουν πολιτική τάξη – κοινωνία – μήντια / δημοσιογράφοι.

Κάνοντας την τακτική μηνιαία ενδοσκόπηση για να παρακολουθώ τις μύχιες σκέψεις και τάσεις του εαυτού μου παρατήρησα ότι τελευταία διακατέχομαι από ανησυχητική διάθεση να εκλαμβάνω ως εξαιρετικά γελοία πάρα πολλά από αυτά που συμβαίνουν στην ελληνική επικράτεια και κυρίως τις τοποθετήσεις και τις συμπεριφορές που προκαλούν ή με τις οποίες αντιμετωπίζονται από την πολιτική τάξη, την κοινωνία και τα μήντια / δημοσιογραφία. Δεν είναι καλό αυτό γιατί ναι μεν προστατεύομαι έτσι από μία σκωπτική ασπίδα ρεαλισμού –δημιούργημα πολύχρονης εμπειρίας νομίζω– ώστε να μη ταράζομαι, να μην οργίζομαι και να μην ανεβαίνει η πίεσή μου στην ηλικία που είμαι, από την άλλη πλευρά όμως κινδυνεύω να καταλήξω στην πλήρη αδιαφορία και στον κυνισμό μετά μεγάλης δόσης εκτίμησης αφ΄ υψηλού των όσων συμβαίνουν εδώ και γύρω μας. Αφήστε που υπάρχει και ο κίνδυνος υποεκτίμησης κάποιων πραγματικά σοβαρών ζητημάτων και καταστάσεων.

Αντιδράσεις, φαρισαϊσμοί, υποψίες…

Πολλοί και εγώ μαζί τους δεν έχουμε καταλάβει πλήρως γιατί ο Μητσοτάκης έφερε στο προσκήνιο το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφυλοφίλων τώρα. Η εξήγηση που δίνεται είναι ότι η διευθέτηση της συγκεκριμένης εκκρεμότητας ήταν στο πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας, επομένως ο πρωθυπουργός αποφάσισε να τελειώνει στις αρχές της θητείας της κυβέρνησης, πόσο μάλλον που πρόκειται για ζήτημα ίσων δικαιωμάτων. Πολύ ωραίο για να είναι αληθινό καθόσον υπάρχουν εκκρεμότητες και εκκρεμότητες που περιμένουν να διευθετηθούν προκειμένου η χώρα να πλησιάσει την κανονικότητα κι σίγουρα δεν υπήρχε κοινωνική, πολιτική ή άλλη ορατή τουλάχιστον πίεση στην κυβέρνηση για να καταπιαστεί η κυβέρνηση με τα ομόφυλα ζευγάρια αυτό το διάστημα.

Όλα καλά και ωραία στη φαιδρά πορτοκαλέα

Μέσα στον ορυμαγδό των δηλώσεων και των συμπεριφορών – γελοίων στη συντριπτική πλειοψηφία τους -  που αφορούν τον γάμο και το δικαίωμα υιοθεσίας / τεκνοθεσίας ομόφυλων ζευγαριών πέρασε για μέρες απαρατήρητη η ιστορία όσων εξοργιστικών  και εξόχως ανησυχητικών φαίνεται ότι συμβαίνουν στις τάξεις του πολεμικού ναυτικού. Γιατί αν όντως συμβαίνουν σημαίνει ότι η ασυδοσία έχει προχωρήσει παντού, ότι τίποτα δεν έχει μείνει όρθιο, ότι η σαπίλα είναι αγιάτρευτη, όπως επανειλημμένα έχω εκφράσει τους φόβους μου και για το στράτευμα.

Το πρόβλημα δεν είναι ο γάμος, είναι τα παιδιά…

Δεν ξέρω τι θα του ξημερώσει του Μητσοτάκη με το θέμα του γάμου των ομοφύλων και κυρίως με το δικαίωμα υιοθεσίας και τεκνοθεσίας από τα αντίστοιχα ζευγάρια, αλλά είναι φανερό ότι έχει μπλέξει. Γιατί όντως το ζήτημα είναι ιδιαίτερα λεπτό, ευαίσθητο και περίπλοκο. Μπλέκονται δικαιώματα, νομική επιστήμη και νόμοι, κοινωνία, εκκλησία, πολιτική, κόμματα, Ευρώπη και ένας μέγιστος, αλλά άγνωστος Χ που φορά την ψυχοσύνθεση, την κοινωνική αποδοχή, ένταξη και ανάπτυξη των παιδιών με ομόφυλους γονείς, που είναι και το σημαντικότερο.

σελίδα 1 από 8
Image on Reporter.gr Premium Penna Reporter Mamamia CityWoman